De heit fan Serafyn

Is it ropping of sucht nei aventoer? Yn 1962 lit de jonge Franciscaan Gerhard it kleaster achter him om yn de eardere Nederlânske koloany Nij-Guinea it bestean te dielen mei de Papûa’s. It wurdt de moaiste èn de swierste tiid fan syn libben. Tweintich jier lang wennet er by de Ekkarys, in stam yn de rimboe fan it heechgeberchte, en is dielgenoat fan harren lok en leed. Gerhard ‘krijt’ der sels in dochter: Serafyn. Stadichoan wurde him de idealen dúdlik fan syn learmaster út de 13de ieu: Franciscus fan Assisi. Om syn sûnens moat er begjin jierren tachtich foargoed werom nei Fryslân. As er yn 1996 in begjin makket om syn oantinkens op papier te setten, konfrontearret syn eardere help Taddeus him mei de hjoeddeistige hurde wurklikheid fan de Papûa’s: oanhâldende skeiningen fan de minskerjochten troch it Yndonesyske leger, in lan útrupele om syn boaiemskatten, en as gefolch dêrfan: de wanhope fan de frijheidsstriders fan de OPM. Gerhard krijt syn ferslach net ôf. Syn meibroeder Johan, krekt werom fan Papûa, wurket de notysjes om ta in boek. Om sa de ferhalen troch te jaan, oer it folk der’t se beide san fan hâlden ha.

De heit fan Serafyn is foar in part basearre op de oerlevering fan de Fryske Franciscaan Eduard Andringa út Boalsert.

De Fryske parse oer De heit  fan Serafyn:
‘Mei De heit fan Serafyn hat Claus harsels op de earste rang fan de Fryske literatuer setten.’ Jelma Knol, HJIR  (literair tijdschrift).

‘De heit fan Serafyn neamt Claus in dokumentêre roman, lykas har earstling Oxzana, ferhaal fan in flechtling. Makke dat boek al yndruk, dat kin fan dit nije boek noch folle mear sein wurde.’ Jant v.d. Weg – Laverman, Friesch Dagblad.