Oxzana, ferhaal fan in flechtling

De Oekraynske studinte yn de mikrobiology Oxzana hat fan har kommunistyske heit meikrigen dat je better net mei bûtenlanners omgean kinne. Dochs fynt se, op de universiteit fan Kiev, yn de Afghaanske filosofystudint Ghalil har grutte leafde. It is 1981, de tiid dat sovjetsoldaten yn Afghanistan oarder op saken besykje te stellen. Dat makket de leafdesrelaasje der net makliker op, mar tsjin alle warskôgingen yn trout Oxzana mei Ghalil.
Yn 1986 ferlitte se mei har beide bern de Sovjet-Uny en trekke by Ghalil syn âlden yn. Soks kin troch de grutte kultuerferskillen allinnich mar ferkeard gean. As Gorbatsjov yn 1989 de lêste sovjettroepen út Afghanistan weromlûkt, brekt dêr de machtsstriid tusken kommunisten en Islamityske fersetsstriders pas goed los. Oxzana en Ghalil libje alle dagen ûnder de driging fan raketten, en it sil net by driging bliuwe.
Tsien jier letter yn Nederlân sjocht Oxzana werom op har libben, dat begûn as in mearke en útrûn op in boaze dream. Se realisearret har hieltyd mear dat it in kwestje fan aard, kultuer en omstannichheden is, hoe’t en wêr’t minsken har plak fine yn ‘e wrâld.

De Fryske parse oer Oxzana, ferhaal fan in flechling:
De skriuwster hat in wierbard ferhaal op har eigen manier neiferteld. Claus hantearret dêrmei in wurkwize dy’t te ferglykjen is mei de Amearikaanske Hannah Green of Yvonne Keuls(…) Se hat it ferhaal op eigen wize foarmjûn yn ienfâldige, heldere wurden. Do wurdst as lêzer dalik meinommen. – Jabik Veenbaas yn de Ljouwerter Krante

Har ferhaal snijt dy troch de siele. De haadpersoan hat sa’n soad djipgong krigen datst net ûntkomst oan har minslik ferhaal. It boek lûkt dy mei yn de wurklikheid fan in frou, dy’t troch in ommekear yn de skiednis feroardiele waard om te flechtsjen.- Gerbrich van der Meer yn it Frysk Deiblêd